سکوت...

گریم گرفت...

هر فکری میکردم به جز این...

چشم...

ببخش که دیر خوندم...

کاش همون موقع میگفتی...

ممنونم...

اول اینکه ببخشید وقتتونو میگیرم

چون شاید بعضیا بخونن و بگن این چرندیات چیه

ولی خب از نظر من مهمه

ناراحتم

از دست یه بنده خدا

شایدم ...

از دست افرادی که میان تو زندگیمون و بعد از مدتی که کارشون تموم شد یا ... میذارن میرن...

انگار نه انگار ما هم آدم بودیم

البته اکثرا حق دارن

ولی خب گاهی میشه از اولش فکر کرد

هر چی بیشتر با آدما باشی تنهاتر میشی

مدتی یه وبلاگ دیگه مینوشتم که فعلا تعطیلش کردم

گاهی احساس میکنم

واقعا مث اسم وبلاگم دارم بی احساس بی احساس میشم

انگار احساساتم داره یخ میزنه

هر چند منتظرم زنگ بزنه یا پیام بده

ولی اگه چنین اتفاقی هم افتاد

تو این فکرم جوابشو ندم

میخوام براش غیب شم

مثل بنده خدایی که چندین سال پیش یهویی برام غیب شد...

اونی که باید بره رو باید گذاشت بره...

خستم

بخدا خستم

اخه چرا الکی قول میدین

چرا جوگیر میشین

...

چقدر بهت گفتم راهمون اشتباهه

چقدر گفتم نمیشه

هی گفتی نگران نباش

حالا خوبه اینجوری؟

گذاشتی رفتی

اسم خودمم داره یادم میره

مث دیوونه ها میام مینویسم 

با اینکه میدونم تو آدرس اینجا رو نداری که بخونی

واقعا چرا اخه

لعنت به دل 

تازه دارم میفهمم چقدر احمق بود

تازه دارم درک میکنم چه کارهایی کردم که نباید...

خدایا خیلی ممنونتم که هوامونو داری...

وای وقتی فکر میکنم که چیکار کردم تا مرز سکته پیش میرم